Al de hele week liep ik op wolken. Complimentjes van tevreden klanten gaven me een gelukzalig gevoel. Maar soms gaat het ook mis. Dat is keramiek. Geen enkele keramist te vinden die me hierin zal tegenspreken. De natuurkrachten aarde, vuur, lucht en water houden me ten gepaste tijde met de voeten op de grond. Kennis en ervaring helpen maar zijn nog steeds geen sluitende garantie.
De natuur biedt ook niet elke dag zon!
Een grote ovenschaal van L. was volledig gebarsten uit de glazuurstook gekomen, ik kon er wel een uitleg voor geven. Maar L. had geen oor naar mijn verhaal en wou een compensatie.
Ik stuurde haar ongelukkig naar huis zonder schaal. Voordien zou ik al vlug iets aangeboden hebben ter vervanging uit mijn collectie, of maakte ik die zelf opnieuw, zodat de klant het niet eens zou opmerken. Maar deze keer niet. Hoe moeilijk ook, liet ik de barst een barst zijn, liet ik de mislukking zien. Dit is keramiek. En nee, het voelt niet aan als een overwinning, het voelt rot.
Sinds die dag raak ik wel meer geboeid door die barsten. Ik raak gefascineerd. Is er een verband tussen de barst in het kommetje en de persoon die het kommetje maakt?
Is er een barst(je) in het leven van de vormgever? En hoe gaat die persoon er mee om? Waarom barst het potje net bij die persoon? En lukt bij de ander alles? Hoe ga ik om met het gebarsten werk van de klant?
Gek genoeg dienen zich in het dagelijkse leven dezelfde vragen aan. We doen ons uiterste best om alles zo perfect mogelijk te laten lijken, terwijl het heel vaak mis loopt. Het leven barst veel vaker dan gewenst. En hoe wringen we onszelf niet in bochten om dit zo min mogelijk op te laten vallen? Hoeveel boeken lezen we niet, bij hoeveel mensen gaan we niet te rade in de hoop dat alles met hun antwoorden wel gesmeerd zal lopen? We zijn verslaafd aan antwoorden, uitleg en oplossingen, we zijn verslaafd aan perfectie. En ik reken mezelf heel zeker bij deze groep.
Anderzijds ontmoet ik ook mensen die de barstjes weten te omarmen, die ze zelfs als charmant ervaren. Van wie het huishouden wellicht eens in het honderd mag lopen, waar onkruid in de tuin past, waar een slecht rapport niet persé wordt afgestraft, waar ochtendhumeur ruimte krijgt, waar mislukken als mislukken wordt gezien en aanvaard, waar vragen niet altijd op een antwoord wachten, waar niet voor alles een oplossing is,...
Boeiend toch? Misschien ver gezocht?
Ik vermoed dat de barsten in de klei ons met de neus op de feiten willen drukken: het leven barst af en toe, bij de een wat vaker en wat dieper dan de ander. En de klei toont ook dat barsten deel uit maken van het leven. Dat je ook met een barst verder kan. Het kommetje kan ook met de barst nog gebruikt worden.
Alhoewel, soms is de barst zo diep, is de spanning te groot, dat alles uit elkaar valt, en ook dit hoort bij het leven. Soms valt er niets meer te lijmen.
Klei brengt eerlijkheid naar boven. The power of clay!